Ik maximise mezelf helemaal een ongeluk

Je hebt twee soorten mensen: zij die voor de ideale optie gaan en zij die helemaal tevreden zijn met het prima alternatief. Wie ben jij?

Zoals jullie weten ben ik weer aan de hardloop. Nog altijd zonder doel, laat dat duidelijk zijn, maar ik ren wel en ik maak progressie en erna stuiter ik dankzij alle geluksstofjes die door m’n lichaam razen als een kikker in een roze hardloopbroekje door m’n appartement heen. En daar, daar doe je het voor.

Ik ren drie keer per week hetzelfde rondje dat op dag één erg leuk was maar op dag ik-ben-de-tel-kwijt toch van neutrale aard blijkt te zijn. Soms ren ik ‘m andersom, soms maak ik een impulsief ommetje omdat de weg is afgesloten en soms plak ik er met wat rare lusjes in het park nog wat kilometers aan vast omdat op m’n door ChatGPT deskundig uitgewerkte hardloopschema staat dat ik die dag langer moet rennen als ik beter wil worden.

En dat wil ik, dus dat doe ik dan braaf.

Je begrijpt dat ik inmiddels een innige band heb opgebouwd met de stoeptegels waar ik wekelijks met een middelmatig tempo overheen zwier. Als een soort jonge hinde met m’n manen wapperend in de wind, maar dan zo eentje met een hoofd als een tomaat.

Ik heb het virus zelfs zo te pakken dat ik meer dan 100 euro heb uitgegeven aan nieuw schoeisel van een sportmerk dat me al jaren verkondigt dat je het verd*mme gewoon moet gaan doen. En zo’n investering maken, dat zegt wat voor iemand die is opgevoed in een zuinige tuindersfamilie waar het pak vla netjes met de schrapper wordt leeg geschrapt en lege bakjes en potjes worden bewaard voor je weet maar nooit.

Anyway.

Iets anders wat het grote hardloopgedoe me brengt, is tijd om podcasts te luisteren. Als freelancer in het buitenland hoef ik namelijk precies nooit te woon-werken tussen kantoor en thuis en wanneer luister je die dingen anders?

Dus klikte ik pas op goed geluk een aflevering van de podcast ‘Hoe ben je zo?!’ aan met psychologen Thijs Launspach en Lennard Toma. Een gokje, want ik wist niet waar ik zin in had maar wist wel dat het vandaag geen rammende houseset hoefde te zijn.

En alsof het zo had moeten zijn, ging de podcast over ✨ mij ✨.

Niet letterlijk, maar laten we zeggen dat er enige vorm van herkenning in zat.

De twee psychologen hadden het over het maken van de beste keuze. Iets wat we steeds lastiger vinden door het overweldigende aanbod aan, tsja, alles. Zelfs bij het kopen van een pot pindakaas moet je je tegenwoordig door een frustrerend aantal opties aan smaken, merken en percentages puurheid heen werken.

En in die wereld van opties en keuzes kun je de gehele mensheid verdelen over twee hokjes, zo blijkt uit onderzoek dat de psychologen aanhalen: de Maximisers en de Satisficers (nee, niet die van Easytoys). Mag jij raden in welk hokje ik zit (we hebben er in ieder geval de lekkerste pindakaas).

Ik vermoed dat er al een klein gloeilampje is gaan branden, maar ik leg het voor de volledigheid toch even uit.

• De Maximiser baant zich grondig een weg door alle opties, weegt alles af en komt zo (al dan niet weken later) tot de ideale optie. Maximisers maken daardoor vaak de betere keuze, maar zijn er dus ook (overdreven) lang mee bezig en grappig genoeg trekken ze die weloverwogen beslissing achteraf toch weer in twijfel en zijn ze minder gelukkig want ‘het had toch nog beter gekund’.

• De Satisficer is precies dat: prima gauw tevreden. Hij/zij/hen maakt een keuze onder het mom van ‘goed genoeg en weer door’, lekker snel en zonder echt onderzoek te doen. Misschien is het niet de beste optie, maar dat zal ‘m een vegetarische worst wezen. De keuze is gemaakt en de wereld draait doooorrrrrr.

"Als je een diehard Maximiser bent, heb je in deze maatschappij best wel een groot probleem," brult Launspach dan ineens door m’n draadloze oortjes terwijl ik hijgend de stoeptegels begroet. Ik schrik me rot.

Gotverdikke. Ik wilde gewoon een ontspannen rondje rennen, maar ik kom terug met een probleem dat op m’n schouders drukt.

Dat is natuurlijk ietwat overdreven uitgedrukt, maar Launspach heeft daar wel een punt. Als ik iets nieuws nodig heb, kan ik elke website tot en met pagina 47 uitpluizen, alle favorieten in aparte tabbladen openen, reviews doorspitten, ingrediëntenlijsten vergelijken, prijzen afwegen om vervolgens compleet overprikkeld de strijdbijl op pagina 48 te begraven of te besluiten dat ik nét iets anders nodig heb waardoor de heisa weer van voor af aan begint.

Ik word al moe als ik dit typ.

Dus toen ik bij thuiskomst in m’n roze hardloopbroekje en met m’n staart tussen m’n benen m’n appartement binnen slenterde omdat de gelukshormonen ergens op de stoeptegels zijn blijven hangen, besloot ik om vanaf heden als Satisficer door het leven te gaan. Althans, we doen een poging tot.

Ik heb de mogelijkheden namelijk nauwkeurig met elkaar afgewogen en ben tot de conclusie gekomen dat ik liever tevreden ben met de goed-genoeg-optie dan ongelukkig met het betere alternatief.

Wat jij?

P.S. Wil je reageren? Heb je een tip? Anders nog iets? Mail me op hello@lisannevanmarrewijk.com. Vind ik leuk, echt.