Leren van je fouten is complete bullsh*t 🐂

Dat blijkt uit recent onderzoek. Het krenkt ons ego en dus geven we op. Hoe strijk je dat ego dan weer glad? Auteur en coach Inger Strietman vertelt.

Vanuit allerlei hoeken wordt ons wijsgemaakt dat falen de succesmotor doet ronken. Zij het ondernemers die na hun zoveelste gefaalde businessidee tóch een succesvol bedrijf opzetten (en dat luidtypend op LinkedIn kenbaar maken), zij het Michael Jordan die beweert z’n succes te danken aan de ruim 9000 schoten die langs het net scheerden, zij het Einstein die ergens begin vorige eeuw riep dat mislukking gewoonweg succes in wording is.

Foutje moet kunnen

Fouten maken moet je, en leren ervan zal je. Toch blijkt uit recent Amerikaans onderzoek dat we helemaal niet zo happig zijn op het maken van fouten, laat staan dat we ervan leren. Voor nieuwsplatform Metro schreef ik er een artikel over, want hoe meer mensen hun verwachtingen managen, hoe beter, zo leek me.

Ook trok ik coach en auteur van het boek Gezond egoïsme Inger Strietman aan haar deskundige jasje. Al die fouten bleken ons ego namelijk behoorlijk in te deuken en dat leidt ertoe, aldus het onderzoek, dat we na een blunder onze strijdbijl liever begraven dan dat we ‘m aanslijpen en nogmaals ten strijde trekken.

Ogenschijnlijk succes

Logisch wel, vertelt Inger me als ik haar van laptopscherm tot laptopscherm spreek. We leven immers in een maatschappij waarin je wordt verteld dat je zo goed bent als je prestaties. Zeker anno 2024, waarin social media je gek maakt, alles mogelijk is en de druk zo hoog reikt als het waterpeil afgelopen weekend.

Meritocratie, noemde ze het, en dat woord moest ik even googlen: hoe harder je werkt, hoe hoger je sociaal-economische positie en daarmee je ogenschijnlijke succes.

Maar succes is een relatief begrip

En daar zit volgens Inger het probleem: “We hebben de neiging om succes af te meten aan de meerderheid van de stemmen, maar ben jij niet zelf de enige die kunt bepalen wat succes wel of niet is?” Vertelt ze me vragend.

Ik kijk haar met twee guitige ogen aan, want ik voel alles en meer voor mensen die ook een beetje klaar zijn met de sociaal-economische meetlat waar we onszelf en elkaar voortdurend langs leggen om vervolgens steevast tot de conclusie te komen dat het beter kan.

Want het kán ook altijd beter. Er is altijd wel iemand verder/groter/rijker/slimmer/grappiger/fitter dan jij. Ook al vertelden je ouders je vroeger van niet. I’m sorry but it’s true.

Inger knikt instemmend. “We leggen de lat hoog en alles wat de lat niet haalt is niet alleen niet goed genoeg, maar bestempelen we ook als een mislukking. En dat is zonde, want dat brengt je tot stilstand. Als je steeds denkt dat je faalt, stop je ermee.”

Zoek het in jezelf

Maar als we dan toch even die meetlat erbij pakken en kijken naar de mensen die we erlangs leggen en wel als succesvol zien, zijn dat vaak de mensen die doorpakken, legt Inger uit. De mensen die zichzelf blijven ontwikkelen en zich niet laten tegenhouden door een flater hier en daar.

Degenen die in zichzelf geloven en hun eigen plezier op de eerste plek zetten. En laat dat ook precies zijn wat Inger je aanraadt om te doen:

“Alles wat je doet, doe je uiteindelijk voor jezelf en je eigen geluk. Dat vuurtje moet het uitgangspunt zijn. Vervolgens wil je stappen zetten op het pad dat jij wilt volgen, waar jij blij van wordt. En als je even struikelt, lach je erom en sta je gewoon weer op.”

Succes is niet blijvend

Herinner jezelf er daarnaast aan dat elk succes tijdelijk is. “Het is een beetje alsof je een berg beklimt, de top bereikt, maar de volgende dag weer wakker wordt in het dal,” legt Inger metaforisch uit.

Je moet blijven proberen, ook als je glansrijk op je giechel gaat. Sterker nog: juist dan, zo leert het onderzoek ons.

“En als je je onderweg ineens afvraagt wie er in hemelsnaam op zit te wachten dat jij die berg beklimt, laat staan de top bereikt, fluit jezelf dan even terug. Want dan plaats je het succes weer buiten jezelf,” voegt Inger er tussen neus en lippen door aan toe.

En daar raakt ze me weer, want ik kan je bekennen dat ik me meermaals afvraag wie er – buiten m’n trouwe schare aan fans om die zich waarschijnlijk ook gewoon een beetje verplicht voelt om te lezen – nou eigenlijk écht zit te wachten op mijn digitale gezwets over imperfectie. Laat staan dat ik ook maar enig idee heb waar ik naartoe wil of ga.

Maar ja, ik heb er lol an en met elk woord dat via m’n vingers zo door m’n toetsenbord op m’n scherm verschijnt, gaat m’n vuurtje net iets harder branden.

Alsof elke nieuwsbrief een aanmaakblokje is voor een kampvuur dat ik geheel eigenhandig aan het stoken ben. En dat terwijl ik helemaal geen verstand heb van vuur, laat staan dat ik weet wat het vuur straks aan het licht brengt.

Maar goed, dat lijken me genoeg metaforen voor één nieuwsbrief. Dankjewel voor het lezen van m’n aanmaakblokje. 🔥

En dan nog iets…

“I’m in a place where whatever happens on Sunday might define me for others, but won’t define me for myself.”

Het zijn de woorden van Gareth Southgate voor de EK-finale tegen Spanje. En ik kon niet anders dan ze met je delen, want aan welke proef het leven je ook onderwerpt, onthoud dat het je identiteit niet hoeft te bepalen. Jij beslist.

P.S. Wil je reageren? Heb je een tip? Samenwerken? Anders nog iets? Mail me op hello@lisannevanmarrewijk.com. Vind ik leuk, echt.